Zoveel mensen zeggen dat lijden en alle ellende op de wereld hét bewijs is dat er geen God is. Want als er een God zou zijn dan zou Hij er toch wel wat aan doen? Dat kan je je toch niet voorstellen, een God die alles zou hebben gemaakt, ons mensen op deze aarde zou hebben gezet en dat Hij niets zou doen aan het lijden – of ziekte – of natuurrampen?
Maar als er geen God is, is er ook geen Schepper en dan zijn wij, even kortgezegd, het resultaat van een eindeloze reeks toevalligheden. O.a. ziekte en/of andere rampen zijn dan slechts een nieuwe ronde van natuurlijke selectie waarbij de sterksten en zij die zich het best kunnen aanpassen overleven.
Toch zien wij mensen dat niet zo. Gelukkig maar! Lijden raakt ons diep tot in ons hart!
Waar komt die bewogenheid met het leed van anderen en onszelf dan vandaan? Zou het kunnen zijn dat juist onze vragen over het lijden, onze bewogenheid en verdriet door het lijden van anderen en onszelf, iets van het beeld van God weerspiegelt? Iets wat God in de mens heeft gelegd, iets van Hem wat in ons nog zichbaar is? En dat dat dus inhoudt dat Hij ook bewogen is met al het leed dat op onze aarde plaatsvindt?
Ik ben er van overtuigd dat wat wij nu om ons heen zien (en in ons eigen hart kunnen vinden) niet is hoe het ooit was en bedoeld is. De HELE schepping lijdt onder het feit dat de mens van God is afgekeerd. Weet je wat ik het meest bemoedigende vind van wat ik in de Bijbel lees, én geloof? God kwam op deze aarde in het midden van ons lijden. Hij werd er deel van en leed tot in het uiterste, in Jezus! Dat is zo liefdevol!
Ik hoop en bid dat moeilijkheden en diep lijden voor jou niet een reden is om je af te keren van God maar juist om dwars daar door heen je hoop op Hem te vestigen. Hij ziet jou en is bewogen met jou en wil je door de moeilijke tijd heen helpen. Zodat je door de barsten heen ruimte gaat zien om je vleugels weer uit te slaan en te vliegen.
Jezus kwam in het midden van ons lijden, werd er deel van en leed tot het uiterste. Dat is zo liefdevol 
!
